۶ ماه و نیم گذشته ...
و حال که زمانش رسیده نمی توانم کاری بکنم
دوست داشتم نقاشی پر از احساس باشد .
پر از احساس اینکه کسی روزی به من کمک کرده است و من با این کار دوباره لبخند او را ..
اینکه او می بیند بهتر شده ام .
اما نمی شود .
دوستی میگفت بعضی کار ها را باید شروع کنی فقط ... بدون اینکه فکر کنی حوصله نداری .. با هرچی .
نمی دانم . قلم نقاشی را که به دست بگیرم شاید حس کنم اجساسی در آن لحظه ندارم ... و همه چیز را خراب کنم .
باید ادامه دهم به آن در این حال آیا ؟
به پیش من که می نشینی حواست به دروغ هایی که با لبخندم به تو میزنم باید باشد ...
باید باشد .
میدانی .. کنار من باش .
اما به این حرفم که میگویم خوبم و نیازی به کمک تو ندارم ... هیچ وقت گوش نده .
نزدیک ترین دوست دیگر نزدیک ترین نیست ..
دیگر شاید نزدیک ترینی وجود ندارد . چند ماه پیش که با خود عهد کردم از حالم دیگر هیچ وقت با او حرف نزنم.. سخت بود .
من سعیم را کرده ام ؟
من راهم را پیدا کرده ام ؟ من راه رفته ام ولی این چند وقت .
من زیاد می بینم تا زیاد بفهمم .. ولی این زیاد دیدن خیلی وقت ها تنها اذیتم می کند .
چیز های بدی در دیگران می بینم که گرچه هست اما دیدنشان ضرورتی ندارد .
شاید بیشتز از آن بدی ها در خودم باشد ... که هست .
در حال کشیدن نقاشی هستم . اما بیشتر از همه دوست دارم حالم خوب باشد . دوست دارم آن را تجربه بنامم .
باید طرز فکرم را عوض کنم :!
امشب حالم خوب است ...
داستان از دیروز سروع شد که سر حل کردن تمرین ها احساس کردم کمک هایم نه تنها مهم نیست که شاید حتی ناراحت کننده نیز هستند . حالا چرایش ارزش نوشتن ندارد .
از دست حامد به خاطر رفتارش ناراحت بودم .
چند روز پیش تولدش بود و به و می خواستم برایش پاستل بگیرم . ی سبک نقاشی جدیدی که می گفت میخواد یاد بگیره .
از صبح تا بعد از ظهر از بی حالی خودم اعصابم به هم ریخته بود .
تصمیم گرفتم برم انقلاب و هم پویا رو ببینم هم پاستل بخرم .
هم برگه ی A۳ اشتنباخ برای طراحی نهاییم .
کادو کردمشو گذاشتم روی تختش که وقتی اومد سوپرایز شه :)
به نظر که خیلی خوشحال شد .
منم خوشحال شدم و شاید به کلی یادم رفت که از دیشب اعصابم رو بهم ریخته بوده .. نه آگاهانه البته. شایدم خودم اعصاب خودمو بهم ریخته بودم .
آخر شب به یاد قدیم ها زدم بیرون و یکم دویدم .
وقتی برگشتم حامد گفت:
سین گفت کتابی که صالح بهم داده بود رو خوندم و خیلی لذت بردم ..
کلی هم تشکر کرده بود مثکه .
خوشحال شدم .
خیلی خوشحال شدم .
کتابی که من بهش داده بودم کتابی بود که روزی حامد به من داده بود .
همون کتابی که باعث شد مدتها شب ها بدوم .
از دو که حرف میزنم از چه حرف میزنم ... هاروکی موراکامی :)
زندگی ارزش غمگین بودن رو نداره :))))
عید جالبی بود امسال ...
اولش قرار بود این عید چهره ی یکی از دوستانم را بکشم . چیزی از روی وظیفه . انگار این دوست نیاز داشته به این دیدن چهره ی خود .
این دوست را دوست دارم .. اما او نمی فهمد . حال و اوضاع این روز هایش به او اجازه ی فهمیدن را نمی دهند ...
گاهی وقت ها چیزی را می خواهیم اما نمی دانیم چرا .. فقط می خواهیم .
حرفم این نیست که هر چیزی باید دلیلی داشته باشد تا خواسته شود .. اصلا شیرینی زندگی گاهی وقت ها به همین بی دلیل دوست داشتن است ..
به توانایی ما آدم ها در بی دلیل دوست داشتن .
حرفم این است وقتی چندین بار اثرات بدی از این بی دلیل دوست داشتن در مورد خاصی را دیدیم باید از آن دست بکشیم .
اما نمی کشیم .
و ادامه می دهیم تا همه چیز را از دست بدهیم . و همیشه انگار این انتخاب ما نبوده است که این بشود .
خلاصه .
نکشیدم ... چون احساس وظیفه بود در آن لحظات .. نه از سر دوست داشتن .
داستان رسیدنم به این نقطه طولانی است .. اما بلاخره بعد از ۵ ماه و نیم رسیدم به کشیدن سین .
عکس کم کیفیت است .
فعلا یک بار امتحانی می کشم تا ببینم کجا ها را نمی توانم خوب ببینم یا خوب بکشم .
امیدوارم بهترین چهره ای باشد که تا به حال کشیده ام :)
امیدوارم از دیدن خودش خوشحال باشد وقتی تمام شد .
فکر کنم قضاوت می کنیم تا مطمین باشیم :) تا آرامش بگیریم .
بیش از هر وقتی این روز ها دوستانی دارم . ولی نزدیک ترینشان انگار تنها از اذیت کردن من لذت می برد :))
