به آرامی ... به بی تلاطمی و سکوتی که برای خودم انتخاب کرده ام ..
و از جایی به بعد او مرا انتخاب کرد .
نقاشی رو به اتمام است و این هفته قرار است نقاشی را برایش ببرم .
از خودم میپرسم چه حسی دارم که ۷ ماه هر لحظه به فکر این نقاشی بوده ام و حالا دارد تمام میشود ..
چه دارم از خودم به او گفتن ؟
بهتر شده ام ؟
تصمیم گرفتم این دو هفته را خوب باشم تحت هر شرایطی :)
تصمیم گرفتم :)
کم پیش نمی آید از خودم به خاطر اینکه دوست خوبی برای دوستانم نیستم ناراحت باشم .
در واقع قبل تر ها اینگونه بود که آنقدر ناراحت میشدم که در آخر خود دوستانم ناراحتی را در چهره ام و رفتارم می دیدند ودست آخر از ناراحتی ام می پرسیدند ..
و من هم چون نمی توانستم باور کنم که در این مورد ضعف نشان داده ام بیشتر با آن ها حرف نمی زدم و اوضاع کم کم بد تر میشد .
ولی این بار این طور نبود .
بی خیال این حرف ها :)))
خبر خوش برای خودم بعد از این سراشیبی ای که خودم نصیب خودم کردم آنکه هفته ی دیگر به احتمال زیاد سین را می بینیم و نقاشی نیز تمام میشود .
احساس شادی ...
شاید همین دیروز بود که از هیچ رویایی حتی شاد نبودم :(
ولی حالا هستم :)
چرایش را مدیون معذرت خواهی از دوستانی هستم که با این حالم اذیتشان کردم .
من فکر میکنم ما وقتی نمیتوانیم رشد کنیم ... فقط بخاطر تغییر کردن میرویم و خود را نابود می کنیم .
و بعد از آن نه توان عذر خواستن از خودمان را داریم .. نه دیگران .
هیچ وقت فکر نمی کردم عذر خواستن به این میزان سخت باشد .
سین .
او درست فکر می کرد .. همیشه .
برای همین هنگام دیدن او حرفی برای زدن ندارم .
نقاشی اش را دوست دارم .
۶ ماه و نیم گذشته ...
و حال که زمانش رسیده نمی توانم کاری بکنم
دوست داشتم نقاشی پر از احساس باشد .
پر از احساس اینکه کسی روزی به من کمک کرده است و من با این کار دوباره لبخند او را ..
اینکه او می بیند بهتر شده ام .
اما نمی شود .
دوستی میگفت بعضی کار ها را باید شروع کنی فقط ... بدون اینکه فکر کنی حوصله نداری .. با هرچی .
نمی دانم . قلم نقاشی را که به دست بگیرم شاید حس کنم اجساسی در آن لحظه ندارم ... و همه چیز را خراب کنم .
باید ادامه دهم به آن در این حال آیا ؟
به پیش من که می نشینی حواست به دروغ هایی که با لبخندم به تو میزنم باید باشد ...
باید باشد .
میدانی .. کنار من باش .
اما به این حرفم که میگویم خوبم و نیازی به کمک تو ندارم ... هیچ وقت گوش نده .
نزدیک ترین دوست دیگر نزدیک ترین نیست ..
دیگر شاید نزدیک ترینی وجود ندارد . چند ماه پیش که با خود عهد کردم از حالم دیگر هیچ وقت با او حرف نزنم.. سخت بود .
من سعیم را کرده ام ؟
من راهم را پیدا کرده ام ؟ من راه رفته ام ولی این چند وقت .
من زیاد می بینم تا زیاد بفهمم .. ولی این زیاد دیدن خیلی وقت ها تنها اذیتم می کند .
چیز های بدی در دیگران می بینم که گرچه هست اما دیدنشان ضرورتی ندارد .
شاید بیشتز از آن بدی ها در خودم باشد ... که هست .
در حال کشیدن نقاشی هستم . اما بیشتر از همه دوست دارم حالم خوب باشد . دوست دارم آن را تجربه بنامم .
باید طرز فکرم را عوض کنم :!
