باید صبر نشان دهم و نه اینکه به هر بهانه ای به گوشه ای بخزم ...
الان دارم دنبال چیزی که به آن علاقه دارم میگردم .
همیشه اولش که شروع میکنی پر از شوق و انرژی هستی .. اما بعد از کمی بهم میریزی و دوست داری از کار فعلی ات فرار کنی ..
اما آیا این همان کاری نیست که همیشه میگردی..
آیا قرار است این بار نتیجه ی این کارت تفاوتی بکند ؟
نه . همان است به صورتی دیگر .
سعی من بر بودن است ... به هر نحوی . به هر صدایی .
انگار هرجایی که قرار میگیرم می خواهم مخالف باشم .. و این مخالف بودن را هم حتی با هر دلیل منطقی ای که دستم برسد توجیه می کنم !
اما دلیل این همه میلم به صدا چیست ؟
امروز دوستی سر موضوعی به من گفت زود جبهه میگیری .. راست هم میگفت .
اصرارم بر بودن را فهمیدم از کجا نشیت میگیرد ..
اینکه خودم را قبول ندارم .
همین قدر ساده ... .
چیزی در من همیشه دوست دارد خود را پایین بکشد ..
ساده تر باشد . دوست داشتنی تر باشد .
انگار او فکر میکند هرقدر ضعیف تر باشد بیشتر در کنارش هستند و کمکش میکند .. !
نمی دانم چقدر این فکری که در مورد خودم میکنم الان درست است .. اینکه دارم باز خودم را خراب میکنم جلوی خودم تا با این ضعیف بودن از سختی های زندگی فرار کنم ... توجیه کنم کار هایم را به راحتی ...
یا نه این حرف ها واقعا درست هستند .
آه می ترسم از این همه مواجهه با خودم .
ولی میدانم آخرش خودم را بهتر میشناسم ...
همین قدر ساده .. همین قدر سخت .
بسیار روی خودم حساس شده ام . میفهمم بسیاری چیز ها که در قبل تر خود را از آن ها میدانستم دیگر معنی ای ندارند .
دلم از این همه فهمیدنی که قابل انکار نیست گرفته است .. سختی ای که میبینمش .. به زیبایی . میدانم اگر تحملش کنم پاداشی خواهد داشت .. شناخت خودم .
درد های من نماینده ی وجود من اند .. از من حرف میزنند.. اینکه چه چیز هایی برایم مهم است ..
اما پی تمامی این صدا ها را که بگیرم به کجا میرسم .. سخت است گاهی همین روبرو شدن و فهمیدن ..
چیزی که تماما به عهده ی خودم واگذارده شده .
حداقل شاید این خوبی را دارد این سختی که خودم انتخابش می کنم .
این متن را صرفا بارش کلماتی که در ذهنم میگذرد می آید توصیف میکنم ..
اول از همه باز دوست دارم گریه کنم .. گریه ی درد نیست .. گریه مواجه شدن با حقیقت آن چیزی است که در این جهان و در تقابل با من وجود دارد .. اینکه دیگران در دسترسم نیستند .
شبیه مادری که فرزندش را نمی تواند راصی کند ..
درون اتاق حرف زدیم ... اوایلش خودم را اجبار به حرف زدنی کردم که از آن گریزان بودم .. دوست داشتم اگر غمی درون دل دوستم هست بیرون بیاید و شکلی تازه بگیرد .. آرام شود .. به ذهنش و آنچه فکر میکند منبع شادی در اوست سازمان دهد .. همین سازمان دادن .
بغض .. نمی دانم از کجاست ! به آن فکر کنم .
تنهایی .. روبرو شدن با آن مرا عذاب میدهد ..
از وقتی با هویت واقعی خودم روبرو هستم .. از وقتی دقیق تر .. شدید تر باخودم روبرو هستم .. بسیاری چیز ها را تاب آورده ام .. اما این یکی را نه هنوز .
ولی چه راهی جز کنار آمدن با آن دارم ..
خفگی احساساتم .. همه ی شان آزاد شده اند حالا .
خود خواهی .
دیگران را برای خودم میخواهم .. مواجهه با بی معنایی .
مثل قدیم اما میدانم وقتی زمان بگذرد .. وقتی آرام آرام با این حقیقت انکار ناپذیر روبرو شوم .. از بیرون نگاهش کنم میدانم که حس خوبی خواهم داشت .. هرچند در حال پر از تشنگی آزار دهنده ام .
لذت مقاومت و ایستادن .
نگاه به چیزی ورای آنچه بی معنا شده بود .
.
آه میدانم . حتی اینجا سعی میکنم جوری ننویسم که جز خودم نتواند کسی بخواند اما گاهی هم فقط دوست دارم بارش ذهنی کلمات را روی صفحه تجربه کنم ...
چ کلمه ای به کار بردم ..:دوسسست دارم . انگار چند وقتیست وزن آن را احساس نکرده بودم .
آه .. میدانم . اما میترسم . میترسم از باور دانستنم .. یعنی همین بوده ام ؟
امروز صبح هم مثل روز های قبل خوابم تکه تکه بود .. به تعداد بسیار بالای خواب دیدم . اما در این بین مثلا یک بارش که پاشدم به مدت شاید ۱ ساعت و اندکی داشتم با سارا درون ذهنم حرف میزدم... حرف زدنی که متقابل بود . یعنی فقط من حرف نمیزدم .
آری من یک روایتگرم .
روایتگر که شوقش به زندگی را این روز ها از حرف زدن درباره ی خودش میگیرد .
شوقی نهان که در ابتدای کشف شدنش مرا میترساند که نکند من تماما همین حرف زدن هستم ؟
چیزی که از چند وقت پیش به آن پی برده ام این است که در راه شناخت خود بیشتر باید درگیر این باشم که چرا این سوال درون ذهن من شکل گرفته است تا اینکه اصلا آن سوال چیست ..
منظورم این است مثلا وقتی از خودم می پرسم چرا در این دنیا عدالت نیست ؟! این سوال اصلی من نیست .. سوال عمیق تر این است که چرا به این میزان عدالت برای من مهم است ؟!
حالا زیادی فلسفیش کردم دیگه !!
نه من تماما همین حرف زدن نیستم . چیز دیگری .. چیزی عمیق تر که الان خوشحالم از دنبال کردنش در خودم مرا به حرف زدن می کشاند .
چیزی که دوست دارد پیدا شود .. چیزی شبیه خودم .
اما فعلا شوقم به زندگی را از همین راه پی میگیرم .
اذیتم میکنی .
اما شاید زیاد دارم چیز های کوچک .. شاید حتی بتوان گفت بی اهمیت را بزرگ میکنم ..
سرم درد میکند.. باز یکباره بهن ریخته ام . اما مثل قبل نیست .. اخر بابد کمی تغییر کرده باشم این هفته نه ؟
احساس هایی که سه شنبه شب هفته ی پیش داشتم حالا همه یشان آرام شده اند..
راستش را بخواهی در تمام عمرم به یاد ندارم روزی به این اندازه آرام بوده باشم .
به آن فکر کردم :
انگار تمام هفته ی پیشش را دل احساسم به هم پیچیده باشد.. حالت تهوع داشت .. احساساتم بهم ریخته بودند .. احساساتی که خودم نباید اجازه میدادم به این میزان در زمانی که نباید با هم قاطی شوند و دلپیچه بگیرم.
به هر حال اما آن جلسه شبیه بالا اوردن همین احساس ها بود..
نمیدانم تا به حال این حس را تجربه کرده اید یا نه اما بعد از مدتی حالت تهوع ، بالا اوردن حس رهایی زیادی به شما میدهد .. انگار دارید پرواز میکنید.
حالا هم همین حس را دارم . آرامم .
برای خودم هدف گذاشته ام . چیزی که مدت ها بود از خود دریغ کرده بودم .
ممنونم از کسی که بی آنکه قضاوتم کند .. به حرف هایم گوش کرد و اجازه داد بالا بیاورم .
شکر
